Po wielkim kryzysie z roku 1929 powoli odchodzono od regulacji prowadzonych przez rząd. W latach 70-tych zaczęły pojawiać się innowacyjne produkty finansowe na rynku kredytów hipotecznych.
Niejaki Lewis Ranieri zaproponował nową formę instrumentu udostępniającego pożyczki hipoteczne. Za sprawą wspomnianego dżentelmena w 1977 roku powstała tzw. Colleteralized Mortgage Obligation (CMO). Ranieri stał się symbolem sukcesu dzięki swojej pracowitości i pomysłowości. Cociaż rozpoczynał karierę jako goniec jego pracowitość i pomysłowość szybko została doceniona i awansował do działu od wtórnego rynku obligacji hipotecznych banku Salomon Brothers.
Rynek wtórny zaczął się przegrzewać a awans Ranieriego zbiegł się w czasie z pierwszymi oznakami tego zjawiska co stworzyło doskonałe pole manewru dla kolejnego finansowego cwaniaczka.
Powojenny wyż demograficzny zaczął wkraczać w wiek dorosłości, co spowodowało gwałtowny wzrost popytu na kredyty hipoteczne. Dotychczasowe rozwiązanie finansowania kredytów depozytami wg. stałych stóp procentowych nie było w stanie pokryć rosnącego zapotrzebowania.
Mistrzu od nowej koncepcji szybko zorientował się, że można dać popalić jego kolegom z branży z GSE. Stworzył koncepcję instrumentów dłużnych zabezpieczonych kredytami hipotecznymi zwanych jako Collateralized Mortgage Obligation (CMO). Dzięki temu zaciągnięcie kredytu przez kredytobiorcę jest bezpieczne, jednak charakteryzuje się istotną niedogodnością a mianowicie ryzykiem wcześniejszej spłaty. Jednak, o czym dowiemy się w dalszej części artykułu, mistrzu Ranieri znalazł na to rozwiązanie.
Kredyty chipoteczne to kredyty długookresowe, zazwyczaj udzielane na okres około 30 lat. Posiadają one stałą stopę procentową, więc gdy stopy procentowe na rynku spadają waściciele nieruchomości obciążonych kredytem często korzystają z opcji wcześniejszej spłaty. Działa to mniej więcej tak: zaciągają oni tańszą pożyczkę aby spłacić dotychczasową droższą. Taka sytuacja powoduje że bank, który udzielał kredytu na hipotekę zostaje z gotówką, której nie może zainwestować przy stopie procentowej na jaką liczył początkowo. Skutkiem takich działań było ograniczenie kręgu instytucji, które były skłonne finansować kredyty hipoteczne.
Koncepcja Ranieriego zakładała, że przepływy finansowe z puli kredytów podzielić na mniejsze części i używać ich jako zabezpieczenia emitowanych obligacji. Terminy zapadalności tych obligacji były dowolne, nie musiały odpowiadać terminom spłaty hipoteki. Dzięki temu ryzyko przedwczesnej spłaty było całkowicie wyeliminowane, a ryzyko niewypłacalności puli kredytobiorców było niskie. Efektem tego chętnych na kupno takich obligacji było wielu.